احادیث امامان و پیامبر اکرم ( ص )

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند

کسی که عبادت های خالصانه خود را به سوی خدا فرستد، پروردگار بزرگ برترین مصلحت را به سویش فرو خواهد فرستاد

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند

همانا سعادتمند(به معنای) کامل و حقیقی کسی است که امام علی(ع) را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد.

امام رضا علیه السلام فرمودند

هیچ بنده ‏اى حقیقت ایمانش را کامل نمى ‏کند مگر این که در او سه خصلت باشد: دین‏ شناسى، تدبر نیکو در زندگى، و شکیبایى در مصیبت‏ها و بلاها

قال الرضا عليه السلام في حديث سلسه الذهب
حدثنا علي بن موسي الرضا عن ابائه عن رسول الله قال الله تعالي : ولايت علي ابن ابيطالب حصني فمن دخل حصني امن من عذاب
امام رضا از پدرانش از رسول الله از قول خدا مي فرمايد: ولايت علي ابن ابيطالت حصن حصين من است و هر ..................... در آن داخل شود از (عذاب آخرت ) در امان است
يا علي مدد

ممنونم

این حدیث جزو مشهورترین احادیثی است که از رسول اکرم (ص) در حق نواده گرامیش حسین بن علی (ع)، از طریق فریقین نقل شده است. این حدیث را احمد بن حنبل و ترمذی و ابن ماجه از طریق سعید بن راشد از یعلی بن مره نقل کرده و گفته‏اند که یک روز حضرت پیامبر (ص) به مهمانی تشریف می‏بردند، در راه به امام حسین (ع) برخورد کردند که با جمعی از کودکان سرگرم بازی بود. حضرت (ص) با مهربانی و خوشروئی او را دنبال کردند تا سرانجام در آغوشش گرفتند، بعد یک دست زیر چانه و دست دیگر به پشت سر او گذارده چهره او را بین دو دست بالا برده، بوسیدند و سپس فرمودند: «حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط» ، «حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده‏ای است از فرزندزادگان انبیاء» . اسباط یعنی فرزند زادگان یعقوب (ع)، در این صورت معنای حدیث این است که حسین همانند اسباط [برای‏] یعقوب سبط من است و از نظر ایمان و عصمت و دریافت حقایق وحی، هم پایه انبیاء و برانگیختگان الهی است. حضرت رسول (ص) با این حدیث کمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (ع) را بیان فرموده‏اند. این حدیث از طریق شیعه در کتاب کشف الغمه اربلی و به نقل از او در بحار الانوار مجلسی نقل شده، ولی مأخذ آن همان روایت ترمذی است که سندش به یعلی بن مره ختم می‏شود که این حدیث را از رسول الله (ص) نقل کرده است . به نوشته آقای بهبودی «در میان علمای اهل سنت، که اغلب از شرح و توضیح این گونه احادیث، دانسته و شناخته دریغ می‏کنند، تنها قاضی عیاض است که در شرح حدیث حسین منی و انا من حسین به معنای اصیل آن اعتراف و تصریح می‏کند. او می‏گوید: گویا رسول اکرم (ص) با تابش نور وحی، آنچه را بین حسین (ع) و قاتلین آن سرور واقع شدنی بود می‏دانست، و لذا مخصوصا نام حسین (ع) را برد و فهماند که او و حسین (ع) از حیث وجوب محبت و حرمت تعرض و محاربه، چون شخص واحداند، و رسول خدا (ص) به منظور تأکید همین اتحاد و یگانگی فرمودند: هر که حسین را دوست بدارد خدا را دوست داشته، زیرا محبت حسین، محبت رسول خدا، و محبت رسول خدا، محبت خدا است» .

این حدیث جزو مشهورترین احادیثی است که از رسول اکرم (ص) در حق نواده گرامیش حسین بن علی (ع)، از طریق فریقین نقل شده است. این حدیث را احمد بن حنبل و ترمذی و ابن ماجه از طریق سعید بن راشد از یعلی بن مره نقل کرده و گفته‏اند که یک روز حضرت پیامبر (ص) به مهمانی تشریف می‏بردند، در راه به امام حسین (ع) برخورد کردند که با جمعی از کودکان سرگرم بازی بود. حضرت (ص) با مهربانی و خوشروئی او را دنبال کردند تا سرانجام در آغوشش گرفتند، بعد یک دست زیر چانه و دست دیگر به پشت سر او گذارده چهره او را بین دو دست بالا برده، بوسیدند و سپس فرمودند: «حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط» ، «حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده‏ای است از فرزندزادگان انبیاء» . اسباط یعنی فرزند زادگان یعقوب (ع)، در این صورت معنای حدیث این است که حسین همانند اسباط [برای‏] یعقوب سبط من است و از نظر ایمان و عصمت و دریافت حقایق وحی، هم پایه انبیاء و برانگیختگان الهی است. حضرت رسول (ص) با این حدیث کمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (ع) را بیان فرموده‏اند. این حدیث از طریق شیعه در کتاب کشف الغمه اربلی و به نقل از او در بحار الانوار مجلسی نقل شده، ولی مأخذ آن همان روایت ترمذی است که سندش به یعلی بن مره ختم می‏شود که این حدیث را از رسول الله (ص) نقل کرده است . به نوشته آقای بهبودی «در میان علمای اهل سنت، که اغلب از شرح و توضیح این گونه احادیث، دانسته و شناخته دریغ می‏کنند، تنها قاضی عیاض است که در شرح حدیث حسین منی و انا من حسین به معنای اصیل آن اعتراف و تصریح می‏کند. او می‏گوید: گویا رسول اکرم (ص) با تابش نور وحی، آنچه را بین حسین (ع) و قاتلین آن سرور واقع شدنی بود می‏دانست، و لذا مخصوصا نام حسین (ع) را برد و فهماند که او و حسین (ع) از حیث وجوب محبت و حرمت تعرض و محاربه، چون شخص واحداند، و رسول خدا (ص) به منظور تأکید همین اتحاد و یگانگی فرمودند: هر که حسین را دوست بدارد خدا را دوست داشته، زیرا محبت حسین، محبت رسول خدا، و محبت رسول خدا، محبت خدا است» .

امام علي (ع) : از فرار و رميدن نعمتها برحذر باشيد که هر فراري باز نمي گردد

246 - وقال [ع ] : احذروا نفار النعم فما کل شارد بمردود

نهج البلاغه

امام علي (ع) : هنگاميکه توانائي و قدرت بر چيزي پيدا شد علاقه به آن کم مي شود

245 - وقال [ع ] : اذ کثرت المقدره قلت الشهوه

نهج البلاغه




امام علي (ع) : هنگامي که پاسخها زياد و در هم شوند حق مخفي مي ماند .

243 - وقال [ع ] : اذا ازدحم الجواب ، خفي الصواب

نهج البلاغه

امام علي (ع) : روز انتقام مظلوم از ظالم شديدتر است . از روز ستم کردن ظالم بر مظلوم .

241 - وقال [ع ] : يوم المظلوم علي الظالم اشد من يوم الظالم علي المظلوم

نهج البلاغه




امام علي (ع) : سنگ غصبي در بناي خانه گروگان ويراني آن است . شريف رضي مي گويد : اين سخن از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم نيز نقل شده است . و در اينکه سخن اين دو بزرگوار شبيه هم مي باشد هيچ جاي شگفتي نيست . براي اينکه هر دو از يک جا سرچشمه گرفته است .


240 - وقال [ع ] : الحجر الغصيب في الدار رهن علي خرابها قال الرضي و يروي الکلام عن النبي [ص ] ، و لا عجب ان يشتبه الکلامان ، لان مستفاهما من قليب ، و مفروغهما من ذنوب


نهج البلاغه

امام علي (ع) : کسيکه با دست کوتاه ببخشد با دست بلند به او بخشيده مي شود. شريف رضي مي گويد : معني سخن اين است که : آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيکي انفاق مي کند هر چند کم باشد خداوند جزا و پاداش او را بسيار مي دهد . و منظور از دو دست در اينجا دو نعمت است . که امام عليه السلام بين نعمت پروردگار و نعمت از ناحيه انسان را با کوتاهي و بلندي فرق گذاشته . نعمت و بخشش از ناحيه بنده را کوتاه و آنکه از ناحيه خداوند است بلند قرار داده و اين بدان جهت است که نعمت خدا هميشگي و چند برابر نعمت مخلوق است چرا که نعمت خداوند اصل و اساس تمام نعمتها است بنابراين تمام نعمتها به نعمتهاي خدا بازمي گردد و از آن سرچشمه مي گيرد . 232 - وقال [ع ] : من يعط باليد القصيره يعط باليد الطويله قال الرضي اقول و معني ذلک ان ما ينفقه المرء من ماله في سبيل الخير و البرو ان کان يسيرا فان الله تعالي يجعل الجزاء عليه عظيما کثيرا، واليدان ها هنا : عباره عن النعمتين ، ففرق [ع ] بين نعمه العبد ونعمه الرب تعالي ذکره ، بالقصيره و الطويله ، فجعل تلک قصيره و هذه طويله ، لان نعم الله ابدا تضعف علي نعم المخلوق اضعافا کثيره ، اذ کانت نعم الله اصل النعم کلها ، فکل اليها ترجع و منها تنزع نهج البلاغه

من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا
هرکس کلمه ای به من بیاموزد مرا بنده خود کرده است

امام علی (ع)

امام رضا علیه السلام فرمودند: تزاوَرُوا تحـابـوا و تصـافحُـوا و لا تحـاشمـوا
به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:من اصعد الی الله خالص عبادته اهبط الله عزوجل الیه افضل مصلحته
کسی که عبادت های خالصانه خود را به سوی خدا فرستد، پروردگار بزرگ برترین مصلحت را به سویش فرو خواهد فرستاد



حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند: ان السعید، کل السعید، حق السعید من أحب علیا فی حیاته و بعد موته
همانا سعادتمند(به معنای) کامل و حقیقی کسی است که امام علی(ع) را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:نحن وسیلته فی خلقه و نحن خاصته و محل قدسه و نحن حجته فی غیبه و نحن ورثه أنبیائه
ما اهل بیت رسول خدا(ص) وسیله ارتباط خدا با مخلوقاتیم ما برگزیدگان خداییم و جایگاه پاکی ها، ما دلیل های روشن خداییم و وارث پیامران الهی

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:قاریءُ الحدید، و اذا وقعت، و الرحمن، یدعی فی السموات و الارض، ساکن الفردوس

تلاوت کننده سوره حدید و واقعه و الرحمن در آسمانها و زمین اهل بهشت خوانده می شوند



حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:خیارکم الینکم مناکبة و اکرمهم لنسائهم
بهترین شما کسی است که در برخورد با مردم نرم تر و مهربان تر باشد و ارزشمندترین مردم کسانی هستند که با همسرانشان مهربان و بخشنده اند

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمودند:حبب الی من دنیاکم ثلاث: تلاوة کتاب الله و انظر فی وجه رسول و الانفاق فی سبیل الله
از دنیای شما سه چیز محبوب من است: 1-تلاوت قرآن 2-نگاه به چهره رسول خدا 3-انفاق در راه خدا

امام رضا علیه السلام فرمودند:(بحـارالانـوار،ج 78،ص 357)