دفتر شعر ماتریکس

عمــــــرت بمونه باقي!

و من اندشیدم
و من احساس کردم
که تو را من
باتمام دل و تن

دوست دارم
دوست دارم
دوست دارم

تو بگو نه اما ....
تو بگو نه اما ....
من به تو دل دادم
من تو را دوست دارم
من تو را میخواهم
بین این همه دنیا
من فقط این روزها
که ابر در اسمان دل من جا خوش کرده
خورشید را میخواهم
تو بیا با من تا
ابی تر شود روزگارانم
ارام گیرمت در اغوش جانم
ببوسم خاک پایت را
تو بگو نه جانا
چه بخواهی تو یا نخواهی عشقم
من به تو معتادم
به دامت افتادم
هر سحر تا به شام
یاد توست در جانم
فکر توست در مغزم
ذکر توست در قلبم
ارام گیرمت در اغوش جانم
ببوسم خاک پایت را
ای یگانه ارامم ای مهربانم ....

بی تو من کجا توانم که بمانم
که بخوانم
بی تو من نیستم در این جهان
تو به من اجازه ی بودن بده ارام جان
من که بی تو نیست میگردم بی شک
کاش بودی و میماندی
تو تمام جانمی ای بهترین
تو توئی فرشته ای ای برترین
من بی تو هیچ و هیچم ای جهان
تو کنارم باش ای ارام جان
بی تو یک تل غبارم در سکوت
بی تو مرگم مرگ غرق رکود
بی تو هیچم هیچ ای زیباترین
تو بیا با من بیا ای بهترین
بی تو نیستم در زمین و در زمان
تو بیا با من بمان ارام جان

تو راه می روی ومن در اندیشه تو پرواز میکنم

من در لابه لای زندگی می پلکم وتو بلند بلند حرف میزنی
نمی شنوم چه می گویی ...چرا که از آویزان شدن به روح بزرگت
می ترسم

من حقیرم من ذلیلم
بی تو عازم رحیلم
بی تو پائیز بی پایان
با تو من فصل بهاران
بی تو برگی غرق در باد
با تو از باد مستم و شاد
بی تو یک ترانه از غم
با تو دنیا دور از ماتم
با تو من معنای روحم
بی تو پوچم هر چند کوهم
بی تو یک نشانه از مرگ
با تو جاوید مثل هر برگ
من پر از عمر و حیاتم اگه با تو با تو باشم
بی تو من معنا ندارم خشک میشم از هم میپاشم

تا منی هستم و توئی هستی لیلا لیلی و مجنون مجنون خواهد ماند
تا زنده شوند عاشقان جهان قلبم با عشق از تو خواهد خواند
تا تو باشی چون سایه ای بر سرم قلب من به نزد تو خواهد راند
تا بداند جهان که من عاشقم عاشقانه تا ابد اشک خواهم فشاند

تا به کی باید رفت
از دياری به دياری ديگر
نتوانم، نتوانم جستن
هر زمان عشقی و ياری دیگر
کاش ما آن دو پرستو بودیم
که همه عمر سفر می کردیم
از بهاری به بهار دیگر
آه، اکنون ديریست
که فرو ریخته در من، گوئی،
تيره آواری از ابر گران
چو می آميزم، با بوسهء تو
روی لبهایم، می پندارم
می سپارد جان عطری گذران


تا به کی باید رفت
از دياری به دياری ديگر
نتوانم، نتوانم جستن
هر زمان عشقی و ياری دیگر
کاش ما آن دو پرستو بودیم
که همه عمر سفر می کردیم
از بهاری به بهار دیگر
آه، اکنون ديریست
که فرو ریخته در من، گوئی،
تيره آواری از ابر گران
چو می آميزم، با بوسهء تو
روی لبهایم، می پندارم
می سپارد جان عطری گذران

آنچنان آلوده ست
عشق غمناکم با بیم زوال
که همه زندگیم می لرزد
چون ترا می نگرم
مثل اینست که از پنجره ای
تکدرختم را، سرشار از برگ،
در تب زرد خزان می نگرم
مثل اینست که تصویری را
روی جریان های مغشوش آب روان می نگرم
شب و روز
شب و روز
شب و روز

بگذار که فراموش کنم.
تو چه هستی ، جز یک لحظه، یک لحظه که چشمان
مرا
می گشاید در
برهوت آگاهی ؟

بگذار
که فراموش کنم.

آنچنان آلوده ست
عشق غمناکم با بیم زوال
که همه زندگیم می لرزد
چون ترا می نگرم
مثل اینست که از پنجره ای
تکدرختم را، سرشار از برگ،
در تب زرد خزان می نگرم
مثل اینست که تصویری را
روی جریان های مغشوش آب روان می نگرم
شب و روز
شب و روز
شب و روز

بگذار که فراموش کنم.
تو چه هستی ، جز یک لحظه، یک لحظه که چشمان
مرا
می گشاید در
برهوت آگاهی ؟

بگذار
که فراموش کنم.

فروغ فرخزاد

من از تو میمردم
اما تو زندگانی من بودی


تو با من میرفتی
تو در من میخواندی
وقتی که من خیابانها را
بی هیچ مقصدی میپیمودم
تو با من میرفتی
تو در من میخواندی


تو از میان نارون ها ، گنجشک های عاشق را
به صبح پنجره دعوت میکردی
وقتی که شب مکرر میشد
وقتی که شب تمام نمیشد
تو از میان نارون ها ، گنجشک های عاشق را
به صبح پنجره دعوت میکردی


تو با چراغهایت میآمدی به کوچهء ما
تو با چراغهایت میآمدی
وقتی که بچه ها میرفتند
و خوشه های اقاقی میخوابیدند
و من در آینه تنها میماندم
تو با چراغهایت میآمدی ....


تو دستهایت را میبخشیدی
تو چشمهایت را میبخشیدی
تو مهربانیت را میبخشیدی
وقتی که من گرسنه بودم
تو زندگانیت را میبخشیدی
تو مثل نور سخی بودی


تو لاله ها را میچیدی
و گیسوانم را میپوشاندی
وقتی که گیسوان من از عریانی میلرزیدند
تو لاله ها را میچیدی


تو گونه هایت را میچسباندی
به اضطراب ... هایم
وقتی که من دیگر
چیزی نداشتم که بگویم
تو گونه هایت را میچسباندی
به اضطراب ... هایم
و گوش میدادی
به خون من که ناله کنان میرفت
و عشق من که گریه کنان میمرد


تو گوش میدادی
اما مرا نمیدیدی

زمستانها که برف پاک است مثل قلب تو
بهاران که پاک است و مثل تو هست نو
پائیز که اشکهایم میریزد به پای تو
تابستان زیبایو باش ارامم! اری تو ...

در تنهايی ام شكوفهء رؤيايت می شكفد
هستی گنجايش لمس تنت را ندارد
مرا عطر حضور رؤيای تو كافی است.

تو ميروي و نميداني
كه اگر ميشد با من بماني
من خوش بخت ترين بودم
خوش بخت تر از افسانه و داستاني
نياز نيست مست گلها شوم
كه تو خود جوانه ي زيبائي روياني
و يا زير باران قدم بزنم
تو عاشقانه ترين شب باراني
نميدانم چگونه بي تو سر كنم
تو هم جواب اين سوالم را نميداني
بي تو نيتوانم بمانم و ميدانم
كه تو بي من راحت تر ميتواني
با چشمان زيبا و جادوئيت جانم
هر دلي را كه خواستي بلرزاني
و انگاه بخندي به ان عاشق بيچاره
به انكه از تو از خاك رفته تا اسماني
تو ميروي و نميائي باز عزيز دلم
و من ديگر مانوس شدم با اين رسم جاوداني
زيبا رويان و زيبا دلان بي وفايند
و تو زيباترين زيباترين و زيباترين انساني

من و شك به عشق و عاشقي ؟ چه عجيب !!!!
من و ترديد و عقب گرد و فرار ؟
من عاشق كه تو را ميخواهم .....
كه ندارم ارام
كه ندارم قرار !!!!!!!
كاش ارام داشتم من ....
بي تو اما چگونه ميتوان با تو بود ؟؟؟؟
منظورم اين است : تا تو بودن
با تو روئيدن

ارزوهايم را
ارزوهايت را
انكه انجاها نشسته
ان خداي خوب و مهربان
ان كه جان است انكه جانان
همه را ميداند
همه را بر مياورد روزي
اگر تو بخواهي
اگر من بخواهم
ميشود جمله مرزها را برداشت
ميشود بذز عشق كاشت
ميشود با من بود
ميشود با تو بود
ميشود از من و تو مائي ساخت
ميشود دل به زيبائي اين ماها باخت
اگر من بخواهم
اگر تو بخواهي
اگر تو بخواهي ....

بی تو مهتاب شبی باز ازا ون کوچه

نگذشتم

چون مگه دیوونه خاطرات وزنده کنم